خواسته های هدفمند و آرزوهای بی هدف

چه هدفی داشته باشیم و چگونه می خواهیم به آن برسیم؟ خودش داستان دیگری را در پی خواهد داشت.

در این مقاله به شکل گذرا، دورنمای اهداف و آرزوهای افراد را به تماشا می نشینیم چون آرزوهای افراد گاهی غایت هدف آنان است. بسیاری هستند که به آرزوهای خود دست نمی یابند ولی حداقل کاری که می کنند آن است که از راه باز نمی گردند. برای آنها مهم تلاش و همت مردانه است. 
اگر بخواهیم انسان ها را به دو دسته تقسیم کنیم، یک دسته با انسان های هدف دار و دسته دیگر را انسان های بی هدف بنامیم، ولی واقعیت آن است که در کاوش های بعدی انگاره ای این چنین نمی تواند به یقین برسد. چون در علم جامعه شناسی و روانشناسی انسان ها اساسا از حرکت و مسیر فیزیکی و فکری برخوردارند، حتی بدوی ترین انسان ها هنگامی که حرکت می کنند و به سویی رهنمون می شوند، در حقیقت از هدفی برخوردار هستند، یعنی کلیت هدف هیچگاه مورد تردید قرار نمی گیرد، بلکه نوعیت آن مورد بحث واقع می شود، چون چگونگی و چرایی آن در مباحثات و تحقیقات لحاظ می شود، وگرنه انسانی که به شعور نسبی می رسد و قدرت فکر، انتخاب، حرکت و برآورد کردن را به دست می آورد نمی تواند در تقسیم بندی آماری جزو کسانی قرار گیرد که دارای هدف نیستند، بلکه هدف های آنها می تواند شکلی گذرا، آنی، ساده و یا سطحی به خود بگیرد که در نگاه عاقلان و هدفمندان جدی و واقعی و گاهی سبک جلوه می کند. فرض کنیم کسی در مقطعی در حال درس خواندن است و هدف آن کسب درجه دکترا و یا بالاتر است، با کسی که در صحرایی به دنبال چشمه ای برای سیراب کردن خود است، آیا هر دو دارای هدفی سخت، قابل احترام و مهم نیستند؟ و یا کسی بخواهد در نیمه های شب پشه مزاحمی را بکشد آیا او فاقد هدف است؟ و هدف او با دو فرد فوق الذکر تفاوت دارد و خنده دار می نماید؟ یقیناً هر سه فرد از هدف خود دفاع خواهند کرد و آن را مستدل و منطقی می دانند. هدف در حقیقت رسیدن به نوعی آرامش و خواست قلبی است که این خواست و آرامش گاه برای لحظات و دقایقی مورد نظر است و گاه رسیدن به آن سخت است ولی پایه های خوشبختی و آسایش را برای زمان طولانی پی ریزی می کند.